دشمن کسی است که درحال حاضر با ما سر دشمنی دارد، یا در آینده، منبع خطری خواهد بود...
دشمن را (چه از افراد ملت باشد، چه از مقامات دولتی و چه در صف دشمنان) باید با زور و به قاعده به سر جای خود نشاند و در سرکوب او باید تمام روشهای مناسب را به کار برد.
در هنگام درگیری پیکار با دشمن ضروری است...
اما قبل از درگیری لازم است که او را از سلاحش محروم سازیم...
هرگاه دشمن از مال و جنگ افزار برخوردار باشد، ضرورت دارد پیش از آنکه آنها را علیه ما به کار اندازد، از چنگش بیرون بیاوریم...
امام علی (ع) درباره‌ی اخذ مالیات به کارگزاران خویش چنین می‌فرماید:
و لا تمسن مال احد من الناس مصل و لا معاهد الا ان تجدوا فرسا او سلاحا یعدی به علی اهل الاسلام، فانه لا یبنغی للمسلم ان یدع ذلک فی ایدی اعداء الاسلام فیکون شوکه علیه، و لا تدخروا انفسکم نصیحه، و لا الجند حسن سیره،...
«و به مال هیچکس، چه از آنان که نمازگزارند و چه آنان که هم پیمانند، دست نیالائید، مگر آنکه اسب یاس لاحی داشته باشند که بدان به مسلمانان تعدی کند، چه مسلمان را نشاید که وسیله‌ی برتری جوئی و قدرت طلبی را در دست دشمنان مسلمان باقی گذارد. از همفکری با یکدیگر خودداری نکنید (و در هر زمان به حال خود رسیدگی کنید) و از خوشرفتاری با سپاهیان و یاری به مردم و قدرت بخشیدن به دین خدا بازنایستید. و در راه پروردگار آنچه بر شما واجب گردانیده انجام دهید که خدای سبحان از ما و شما خواسته است که با تلاش خود سپاس وی را بجای آوریم (و در اجابت امر وی به اطاعت زبانی، بسنده نکنیم) و دین حق را با آنچه در توان داریم یاری کنیم، و هیچ قدرتی نیست مگر از جانب خدا.» [1] .