1- پس از وفات پیامبر بسیاری از مردم به شک و تردید افتادند و سران بعضی از قبایل به تکاپو افتادند و با عدم لیاقت و شایستگی، در امر خلافت طمع کرده و داعیه دهبری سردادند. هر قومی می‌گفت: جانشین رسول خدا(ص) باید از میان ما تعیین شود و....
2- من وقتی دیدم گروهی از دین اسلام روی برتافتند و مردم را به محو آیین محمد و نابودی کیش ابراهیم فرا می‌خوانند [1] ترسیدم که اگر من اینک به اسلام و مسلمانان یاری نرسانم در بنیان دین رخنه و ویرانی پدید آید و این بنای عظیم فرو ریزد. این مصیبت نزد من بزرگتر از آن بود که فوت زمامداری و ولایت امور شما که تنها متاع اندک چند روزه دنیا است و سپس د مانند ابر از میان می‌رود و از هم فرو می‌پاشد. پس در این هنگام با مردم همراه شدم و با مسلمانان همگام گشتم تا باطل از میان رفت و بلندی کلام خدا آشکار شد.
1- قال علی (ع):... فقد ارتاب کثیر من الناس بعد وفاه النبی و طمع فی الامر بعده من لیس له باهل. فقال کل قوم: منا امیر.... [2] .
2- ... فلما رایت راجعه الناس قد رجعت من الاسلام تدعو الی محو دین محمد و مله ابراهیم حشیت ان لم انصر الاسلام و اهله اری فیه ثلما و هدما تکون المصیبه علی فیه اعظم من فوت ولایه امورکم التی انما هی متاع ایام قلائل ثم تزول و تتقشع کما یزول و یتقشع السحاب فنهضت مع القوم فی تلک الاحداث حتی رهق الباطل و کانت کلمه الله هی العلیا.... [3] .