فرشته مرگ بر داود نبی علیه‌السلام وارد شد. داود علیه‌السلام پرسید: که هستی؟ پاسخ داد: من کسی هستم که از پادشاهان هراسی به دل ندارم و قصرهای سر به فلک کشیده‌ی آنان جلوگیرش نخواهد بود و رشوه هم نمی‌پذیرد.
داود علیه‌السلام گفت: پس تو باید ملک الموت باشی که برای گرفتن جانم آمده‌ای؟ اما من هنوز آماده نیستم.
ملک الموت گفت: فلان کس که همسایه‌ات بود و فلانی که از بستگانت بود کجا هستند؟!
داود علیه‌السلام گفت: (مدتی است که) مرده‌اند.
ملک الموت گفت: آیا مرگ آنها برای توجه و آمادگی تو کافی نبود؟ (وقتی که انسان مرگ دیگران را با چشم خود ببیند باید بداند که روز مرگ او هم در پیش است).
قال علی علیه‌السلام:... ان ملک الموت دخل علی داود النبی فقال: من أنت. قال: من لا یهاب الملوک و لا تمنع منه القصور و لا یقبل الرشی. قال: فاذن أنت ملک الموت، جئت و لم أستعد بعد؟
فقال: فأین فلان جارک؟ أین فلان نسیبک؟
قال: ماتوا، قال: ألم یکن لک فی هؤلاء عبرة لتستعد؟! [1] .