خلیفه دوم می‌خواست زن دیوانه‌ای را که شوهر نداشت و بچّه شش ماهه‌ای به دنیا آورده بود، سنگسار کند.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به او فرمود:
حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً
(مدّت حمل و شیرخواری‌اش سی ماه تمام است.) [1] .
و ادامه داد که:
«اِنَّ اللَّهَ رَفَعَ الْقَلَمَ عَنِ الَْمجْنُونِ»
(پروردگار خودداری از شهوت را از مجنون برداشته است).
خلیفه دوم می‌گفت:
«لَوْلا عَلِی لَهَلَکَ عُمَر»
(اگر علی نبود عُمر هلاک شده بود.)
سعد بن جُبَیر از ابن عبّاس روایت کرده است که گفت:
هرگاه خبری از علی علیه السلام به ما می‌رسید، آن را با چیزی برابر نمی‌کردیم.
و جوَیبِر از ضحّاک بن مزاحم و او از عبداللّه بن عبّاس روایت کرده است که گفت:
«وَ اللَّهِ لَقَدْ أُعْطِی علی بن ابیطالِب تِسْعَةَ أعْشارِ الْعِلْمِ وَ أیمُ اللَّهِ لَقَدْ شارَکَهُمْ فِی الْعُشرِ العاشِرِ»
(سوگند به پروردگار نُه دَهُم علم به علی علیه السلام‌داده شده است و به بقیه انسان‌ها یک‌دهم، و علی علیه السلام در آن یک‌دهم نیز با آنها شریک است). [2] .