نبی اکرم سپاهی را بسیج کرد و به ناحیه‌ای گسیل داشت، و شخصی را به فرماندهی آن برگزید. به لشکریان نیز توصیه کرد تا سخن فرمانده خود را بشنوند و فرمانش را اطاعت کنند.
(با فاصله گرفتن سپاه از شهر) فرمانده خواست تا میزان اطاعت و حرف شنوی سپاهیانش را بیازماید. از این رو آتش گران برافروخت و دستور داد تا همراهانش همگی داخل آتش شوند!
شنیدن این دستور شگفت، لشکریان را با دو فکر مخالف مواجه ساخت و آنها را به دو دسته تقسیم کرد.
عده‌ای گفتند: فرمان امیر باید اجرا شود و مابه حکم وظیفه در آتش داخل می‌شویم.
دسته‌ای هم معتقد بودند که این دستور اطاعت ندارد و می گفتند: ما (به برکت اسلام و ایمان به خدا و رسول او) از آتش گریخته‌ایم، حال چگونه با اختیار خود در آن فرو شویم!
حکایت آنها به اطلاع رسول خدا(ص) رسید. حضرت فرمود: اگر آنها در آتش داخل شده بودند، هرگز از آن رهایی نمی‌یافتند (و به آتش جهنم گرفتار می‌شدند).
سپس فرمود: هیچ طاعتی در معصیت خدا نیست. اگر کسی به گناهی فرمان داد، نباید از او پذیرفت. تنها اطاعت فرمانی لازم است که همسو با اطاعت الهی و در جهت صلاح و نیکی صادر شده باشد.
قال علی (ع): بعث النبی جیشا و امر علیهم رجلا و امرهم ان یستمعوا له و یطیعوا، فاجج نارا و امرهم ان یقتحموا فیها! فابی قوم ان یدخلوها و قالوا:انا فررنا من النار. و اراد قوم ان یدخلوها.
فبلغ ذلک النبی فقال: لو دخلوها لم یزالو فیها؛ و قال:
لا طاعه فی معصیه الله انما الطاعه فی المعروف. [1] .