مردی نصرانی که جوانی خود رابه کار و تلاش گذرانده بود، و کور و فقیر شده باکمال درماندگی در کنار خیابان گدائی می‌کرد، ومردم از روی ترحّم چیزی به او می‌دادند.
روزی امیرالمؤمنین‌علیه السلام از آنجا عبور می‌کرد و او را دید و از حال او پرسید.
گفتند:
پیرمرد نصرانی است که از روی پیری و کوری، گدائی می‌کند.
امام علی‌علیه السلام فرمود:
إِسْتَعْمَلْتُمُوهُ حَتَّی إِذا کَبُرَ و عَجَزَ مَنَعْتُمُوهُ؟
(در روزگار جوانی و سلامت، او را به کار گرفتید، واکنون که پیر وکور شده او را ازحق خویش محروم ساخته بحال خود رها کرده‌اید؟) [1] .
بر حکومت است که تا اوزنده است مخارج زندگی او را تأمین کند.
سپس به مسئول بیت المال دستور داد:
أنْفِقُوا عَلَیهِ‌مِنْ‌بَیتِ‌الْمالِ
(از بیت المال مسلمین او را اداره کنید) [2] .