حضرت امام عسگری‌علیه السلام می‌فرماید:
پدر و پسری در منزل حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام مهمان شدند،
امام آنها را احترام کرد و مقابل آنها نشست، و هنگام غذا سفره انداختند و با هم غذا خوردند.
پس از صرف غذا، امام علی‌علیه السلام از جا بلند شد چون دید قنبر حوله و آفتابه‌ای آورده تا دست مهمان را بشوید.
حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام از دست قنبر گرفت که خود دست مهمان را بشوید،
آن شخص خود رابه پای حضرت افکند، و اصرار فراوان کرد که نمی‌گذارم بر دست من آب بریزی.
امام علی‌علیه السلام او را سوگند داد و فرمود:
همانگونه که اگر قنبر بر دست توآب می‌ریخت آرام بودی، آرام باش.
وبر دست مهمان آب ریخت تا شسته شد.
سپس حوله و آفتابه را به دست پسرش محمدبن حنفیه داد و فرمود:
تو هم بر دست پسرش آب بریز تا دستش را بشوید.
امام عسگری‌علیه السلام فرمود:
هرکس در اینگونه رفتارها از علی‌علیه السلام پیروی نماید شیعه واقعی او می‌باشد. [1] .
یعنی حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام تا آنجا حق مهمان را متناسب با سن و سال آنها رعایت می‌کرد که خود بر دست پدر، و فرزندش محمّد حنفیه بر دست پسر مهمان آب ریختند.