وقتی ابوبکر بر فراز منبر رسول خدا(ص) نشسته بود، کودکی خردسال از زیر منبر، به پرخاش او پرداخت و گفت: از منبر پدرم فرود آی.
ابوبکر برای اینکه حفظ موقعیت کرده باشد و خود را در انظار نبازد،
سخن کودک را تصدیق کرد و گفت: آری همین طور است این تمنبر جد توست اما در باطن از حرف حسن رنجید و در فرصتی که به همراه رفیقش خدمت امیر مومنان می‌رسد، ضمن گلایه‌هایی چند، از این سخن حسن یاد می‌کند و آن را به رخ حضرت می‌کشد. و رفیقش هم اضافه می‌کند: این تو هستی که فرزندانت را تحریک می‌کنی و آنان راوا می‌داری تا در انظار مردم ابوبکر را تحقیر کنند!.
حضرت در پاسخ آنان فرمود:
... شما خود می‌دایند و مردم نیز آگاهند که فرزندم حسن چه بسا، هنگامی که جدش در نماز بد، صفوف جماعت را می‌شکافت و خود را به وی می‌رسانید و در همان حال که پیامبر خدا(ص) در سجده بود بر پشت او سوار می‌شد و رسول گرامی با نهادن یک دست بر پشت طفل و نهادن دستی دیگر بر زانوی خود، بر می‌خاست، و با همین وضع نماز را به پایان می‌برد.
و نیز می‌دانید و مردم مدینه فراموش نکرده اند، ساعاتی را که پیامبر خدا(ص) بر فراز منبر سخن می‌گفت، و حسن از در که وارد می‌شد به جانب پدر می‌دوید و از پله‌های منبر بالا می‌رفت و بر دوش جدشت می‌نشست و بر گردن او سوار می‌شد و پاها را بر سیه مبارک او آویزان می‌کرد طوری که درخشندگی خلخال پای او از دور به چشم می‌خورد و پیامبر همچنان سخن می‌گفت و خطبه می‌خواند.
(شما خود انصاف دهید) کودکی که تا این پایه به جدش مهر و انس داشته طبیعی است که مشاهده جای خالی پدر و نشستن دیگری بر جای او، برایش دشورا و گران باشد. به خدا قسم من هرگز به او نیاموخته ام که چنین بگوید، و کار او به دستور من نبوده است....
قال علی (ع):... و اما احسنابنی فقد تعلمان و یعلم اهل المدینه انه کان یتخطی الصفوف حتی یاتی النبی و هو ساجد فیرکب ظهره فیقوم النبی و یده علی ظهر الحسن و الاخری علی رکبته حتی یتم الصلاه....
ثم قال: و تعلمان و یعلم اهل المدینه ان الحسن کان یسعی الی النبی و یرکب علی رقبته و یدلی الحسن دجلیه علی صدر النبی حتی یری بریق خلخالیه من اقصی المسجد و النبی یخطب و لایزال علی رقبته حتی یفرغ النبی من خطبته و الحسن علی رقبته، فلما رای الصبی علی منبر ابیه عیره شق علیه ذلک، و الله ما امرته بذلک و لافعله عن امری.... [1] .