مردی، مرد دیگر را کشت،
برادر مقتول قاتل را نزد خلیفه دوم برد،
خلیفه دوم به وی دستور داد تا قاتلِ برادرِ خود را بکشد،
برادر مقتول قاتل را به قدری زد که یقین کرد او را کشته است.
اولیای قاتل او را برداشته به خانه بردند و چون رمقی در بدن داشت به معالجه‌اش پرداختند و پس از مدّتی سلامت خود را به دست آورد.
برادرِ مقتول چون قاتل را دید دوباره او را گرفت و گفت، تو قاتل برادر من هستی باید تو را بکشم،
مرد فریاد برآورد تو یک بار مرا کشته‌ای و حقّی بر من نداری.
مجدّداً نزاع را نزد خلیفه دوم بردند،
خلیفه دوم دستور داد قاتل را بکشند،
ولی نزاع ادامه یافت تا این که نزد حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام رفته و از او داوری خواستند.
امام علی علیه السلام به قاتل فرمود: شتاب مکن.
به خلیفه دوم فرمود:
حکمی که درباره آنان کرده‌ای صحیح نیست.
خلیفه دوم گفت:
پس حکمشان چیست؟
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
ابتدا قاتل شکنجه‌هایی را که برادرِ مقتول بر او وارد ساخته، بر او قصاص کند، آنگاه برادرِ مقتول می‌تواند او را بکشد.
برادر مقتول با خود فکری کرد که در این صورت جانش در معرض خطر است پس از کشتن او صرف نظر کرد. [1] .
خلیفه دوم دست به دعا برداشت و گفت:
«سپاس خدای را، یا اباالحسن! شما خاندان رحمت هستید»
و آنگاه گفت:
«اگر علی نبود، عمر هلاک می‌شد.»