ابن مسعود نیز یکی از مخالفان سرسخت خلیفه سوم بود، وِی زمانی از کسانی بود که می‌گفت:
حتّی اگر خلیفه سوم نماز دو رکعتی در منی را چهار رکعت بخواند باید از وِی اطاعت کرد، چرا که:
الخلافُ شَرٌ
«مخالفت شرّ است». [1] .
و در نقل دیگر گفت:
خلیفه سوم امام است، من با او مخالفت نمی‌کنم، زیرا مخالفت شرّ است. [2] .
امّا بعدها به شدّت، بر ضدّ خلیفه سوم فعّالیت می‌کرد. [3] .
و صحابه با خلیفه سوم متّفق بودند. [4] .
«گرچه بعدها اهل سنّت عقیده این صحابه را در جواز مخالفت با حاکم به عنوان سیره سیاسی شرعی نپذیرفتند و اساساً چنین وانمود کردند که مشتی اراذل و اوباش بر ضدّ خلیفه سوم شورش کرده‌اند.»
آنچه مسلّم است آنکه خلیفه سوم بر این باور بود که می‌بایست قدرت خلافت خود را در ابداع و ابتکار (همانند خلیفه دوم) نشان دهد.
او خود می‌گفت:
«اقدامات من را خلیفه دوم نیز انجام می‌داد، امّا چون وِی فرد قاطعی بود کسی جرأت مخالفت نداشت.» [5] .