درست است که در آن روزگاران با اعلام جهاد، مردان تمام قبائل موجود گِردا گِرد امام علی علیه السلام اجتماع می‌کردند، و گردان‌های رزمی عمل کننده را به وجود می‌آوردند و جنگ را اداره می‌کردند.
امّا حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام از تشکیل ارتش و نیروهای ویژه نظامی، غفلت نداشت.
نیروی ویژه‌ای به نام «شُرطة» را به وجود آورد که آرم و لباس مخصوصی داشته در حفظ امنیت شهر دخالت می‌کردند، و همواره آماده نبرد بودند. [1] .
و لشگرهای مجهّزی، حدود 6 هزار نفر را با سازماندهی خاصّی، در لشگرگاهِ نزدیک شهر «پادگان نظامی» گِرد آورده بود که کلیه نظم و مقرّرات نظامی را رعایت می‌کردند.
مقدّمة الجیش آنها معلوم بود.
فرمانده جناح چپ (میسره)
فرمانده جناح راستِ لشگر (میمنه)
فرمانده قلب لشگر (ستاد فرماندهی)
همه تعیین شده و آماده نبرد بودند. [2] .