حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام زِرِه خود را که در جنگ جَمَل گمشده بود، در دست یک یهودی دید،
شکایت به محکمه خود برد.
یهودی گفت:
زِرِه در دست من است شما باید دلیل بیاورید.
در آن مجلس چون «شریح قاضی» به امیرالمؤمنین علیه السلام احترام کرد، و با یهودی برخورد مناسبی نداشت.
آن حضرت ناراحت شد و عدالت رفتاری قاضی را به او تذکّر داد.
طبق درخواست قاضی باید افرادی شهادت می‌دادند که امام مجتبی علیه السلام و قنبر شهادت دادند.
اشتباه دیگر قاضی این بود که:
وقتی امام حسن علیه السلام و قنبر شهادت دادند که زِرِه مال امام علی علیه السلام است، شریح خطاب به امام گفت:
امّا شهادت حسن پذیرفته نیست، زیرا پسر شماست و باید شاهد دیگری بیاوری.
این جسارت و ضعف ایمانِ شریح، قابل عفو نبود، زیرا امام حسن مجتبی علیه السلام که رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم او را سید و بزرگ جوانان بهشتی نام نهاد و معصوم بود.
که شریح نیز این حدیث را از رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم شنیده بود، پس شهادت آن حضرت هرگز نمی‌بایست زیر سئوال برود.
در آن محکمه، یهودی با مشاهده اخلاق و عدالت و رفتار انسانی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مسلمان شد و زره را به امیرالمؤمنین علیه السلام بازگرداند، و در شگفت ماند که:
رهبر یک امّت چونان افراد معمولی مملکت به دادگاه می‌آید و در کنار مدّعی می‌نشیند که مسلمان هم نیست، و قاضی دادگاه خود را توبیخ می‌کند که چرا به او احترام گذاشته است.
امّا شریح را به مدّت 20 روز از قضاوت عزل و به روستای خودش فرستاد، و پس از آن مدّت، دوباره به او اجازه داد تا قضاوت را از سَر گیرد. [1] .