شخصی خدمت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آمد که اذان می‌گفت،
و به مردم قرآن می‌آموخت،
و از این راه حقوق دریافت می‌کرد و زندگی خود را اداره می‌نمود.
به امام علی علیه السلام گفت:
سوگند به خدا! ای امیرالمومنین، من تو را برای خدا دوست دارم.
حضرت در پاسخ او فرمود:
امّا من تو را در راه خدا دوست نمی‌دارم.
آن شخص شگفت زده پرسید:
چرا؟ مگر من چه عمل ناروائی را مرتکب شدم؟
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
برای اینکه اذان گفتن را راه کسب خود قرار دادی.
و برای آموزش دادن قرآن از مردم حقوق دریافت می‌کنی.
در حالی که از رسول خدا شنیدم که می‌فرمود:
«هرکس در تعلیم قرآن از مردم اُجرتی بگیرد، بهره او همان است و در قیامت اجری نخواهد داشت.» [1] .