آنان که با من پیمان بسته بودند و در شمار یاران من محسوب می‌شدند، چون دیدند که مقاصد شخصی و خواهشهای ناروایشان را بر نمی‌آورم؛ توطئه آغاز کردند و با آلت دست قرار دادن آن زن (عایشه) بر من شوریدند. [1] .
با اینکه بنا به توصیه پیامبر خدا(ص)، امور آن زن به من واگذار شده بود و من وصی بر او بودم!
(آتش افروزان جنگ جمل) عایشه را بر شتری سوار کردند و بر جهازش د بستند و وی را در بیابانهای خشک و سوزان گرداندند و سگهای حواب (نام آبی است در راه مکه به بصره) بر او پارس کردند. هر لحظه که بر او سپری می‌گشت و هر گامی که بر می‌داشت آثار ندامت و پشیمانی بر وی آشکار می‌شد.
آنها سپاهیانی بودند که پس از نخستین بیعت که در زمان حیات رسول خدا(ص) با من بسته بودند، بیعتی مجدد بر ذمّه داشتند (و هر کدام آنان دو نوبت با من پیمان وفاداری بسته بود)!
شورشیان بر شهری وارد شدند (بصره) که ساکنان آن را افرادی ناتوان با ریشهایی بلند و عقلهایی سست و افکاری فاسد تشکیل می‌داد. حرفه آنها بیابان گردی و صیادی و دریانوردی بود.
عایشه این مردم جاهل و بی خرد را فریب داد و آنها را دیوانه وار با شمشیرهای آخته رو در روی ما قرار داد.
قال علی (ع):... فان المبایعین لی لما لم یطیمعوا فی تلک منی و ثبوا بالمراه علی و انا ولی امرها و الوصی علیها فحملوها علی الجمل و شدوها علی الرحال و اقبلوا بها تخبط الفیافی و تقطع البراری و تنبح علیها کلاب الحواب و تظهر لهم علامات الندم فی کل ساعه و عند کل حال فی عصبه قد یایعونی ثانیه بعد بیعتهم الاولی فی حیاه النبی حتی اتت اهل بلده قصیره ایدیهم طویله لحاهم قلیله عقوله عازبه آراوهم و هم جیران بدو و وراد بحر فاخرجتهم یخبطون بسیوفهم من غیر علم و یرمون بسهامهم بغیر فهم.... [2] .