(در گیرودار واقعه سقیفه سخنی از انصار شنیده شد که) گفتند:
اینک که ولایت را به علی تسلیم نمی‌کنید، پس دوست ما (سعد بن عباده انصاری)برای تصدی خلافت سزاوارتر است!.
به خدا سوگند، نمی‌دانم به چه کسی شکایت برم؟ زیرا انصار یا در حق خود ظلم کردند و یا در حق من ستم روا داشتند. آری در حق من ستم کردند و من مظلوم واقع شدم.
در پاسخ انصار، یک نفر از قریش گفت: (مقام خلافت به انصار نمی‌رسد)؛ چه اینکه پیامبر خدا(ص) فرموده است: ائمه و پیشوایان از قریش د خواهند بود.بدین گونه و با طرح این سخن، انصار را از تصاحب قدرت برکنار داشتند و حق مرا نیز ضایع کردند.
سپس یک دسته نزد من آمدند و اعلام پشتیبانی نمودند که از جمله آنان: پسران سعید، مقداد بن اسود، ابوذر غفاری، عمار بن یاسر، سلمان فارسی، زبیر بن عوام، براء بن عازب بودند.
به آنان گفتم: رسول خدا(ص) به من سفارشی فرموده است (صبر و خویشتن داری در این مرحله) که از فرمان او سرپیچی نخواهم کرد. به خدا سوگند هر بلایی بر سرم فرود آید، دست از اطاعت و خضوع در برابر فرمان خدا و وصیت پیامبر او بر نخواهم داشت، و چنانچه ریسمان بر گردنم اندازند و به هر سو کشند، باز در راه انجام دادن وظیفه ایستادگی و مقاومت خواهم کرد.
قال علی (ع): قالوا اما اذا لم تسلموها لعلی فصاحبنا احق لها من غیره. فوالله ماادری الی من اشکو؟ اما ان تکون الانصار ظلمت حقها و اما ان یکونوا ظلمونی حقی، بلی حقی الماخوذ و انا المظلوم.
فقال قائل قریش: ان نبی الله قال: الائمه من قریش. فدفعوا الانصار عن دعوتها و منعونی حقی منها.
فاتانی رهط یعرضون علی النصر، منهم، ابنا سعید و المقداد بن الاسود و ابوذر الغفاری و عمار بن یاسر و سلمان الفارسی و الزبیر بن العوام و البرا بن عازب.
فقلت لهم: ان عندی من نبی الله الی وصیه لست اخالفه عما امرنی به فوالله الو خرمونی بانفی لا قررت لله تعالی سمعا و طاعه. [1] .