سه نفر از مشرکین به بُت بزرگ «لات» سوگند خوردند که پیامبر را بکشند، و در جائی کمین کرده منتظر فرصت بودند،
علی علیه السلام مریض بود ونتوانست برای نماز صبح به مسجد بیاید،
رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم پس از نماز فرمود:
(چه کسی می‌رود تا این سه نفر مشرک را ادب کند؟ گرچه دروغ می‌گویند و قاتل من نیستند.)
هیچکس از حاضران در مسجد پاسخ مثبت نداد.
رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:
گویا علی علیه السلام در میان شما نیست.
قتاده پاسخ داد:
علی مریض است، اجازه می‌دهید او را با خبر سازم؟.
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم اجازه داد.
اصحاب به آن حضرت اطّلاع دادند و علی علیه السلام فوراً خود را آماده کرد، و مأموریت را پذیرفت، گویا اصلاً درد و ناراحتی نداشت.
پس از پیمودن راهِ دشوار خود را به آن سه نفر رساند.
آنان تا علی علیه السلام را شناختند، گفتند:
فرقی نمی‌کند، به جای پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم پسر عمو و دامادش را می‌کشیم.
علی علیه السلام فرمود که:
یکی از آنان که دلاور بی نظیری بود به من حمله کرد و چند ضربه بین ما رد و بدل شد.
ناگاه بادِ سُرخی وزید و صدای پیامبر را شنیدم که فرمود:
«یا علی بند زره او را باز کردم بر شانه‌اش ضربتی فرود آور»
ضربتی زدم ولی کارگر نیافتاد.
سپس صدای پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم را شنیدم که فرمود:
«زِرِه را از روی رانش کنار زدم، حمله کن.»
فوراً ضربتی زدم که کارش را ساخت، و سرش را جدا کردم، دو نفر دیگر تسلیم شدند و گفتند:
ما را نزد پیامبر ببر تا با رحمت خود با ما رفتار کند.
زیرا این دلاوری را که بخاک افکندی در نزد ما قدرت جنگ آوری هزار نفر مرد جنگی را داشت، دیگر ما را با تو نزاعی نیست.
پس از آن رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:
«صدای اوّل از جبرئیل بود، و صدای دوّم از میکائیل.» [1] .