گروهی از احبار و دانشمندان یهود، وارد مدینه شدند و نزد خلیفه اوّل آمده و گفتند:
در تورات چنین می‌خوانیم که:
جانشینان پیامبران، دانشمند ترینِ امّت هستند.
اکنون که تو جانشین پیامبر هستی باید به سئوالات ما پاسخ بدهی.
از تو می‌پرسیم که:
خدا در کجاست؟ در آسمانها یا در زمین؟
خلیفه اوّل گفت:
او در آسمان و در عرش است.
یهودی گفت:
در این صورت زمین از وجود خدا خالی است بنابه قول تو خدا در جائی هست و در جائی نیست.
خلیفه اوّل گفت:
از نزد من دور شوید و از اینگونه پرسش ها دست بردارید.
یهودیان از سخن خلیفه در شگفت مانده و از نزد وِی خارج شده، در حالی که اسلام را به مسخره گرفته بودند.
در این لحظه حسّاس حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام با منطق استوار خود چنین پاسخ داد:
اِنَّ اللَّهَ اَینَ الأَینَ، فَلا اَینَ لَهُ وَ جَلَّ اَنْ یحْوِیهِ مَکانٌ وَ هُوَ فی کُلِّ مَکانٍ بَغَیرِ مُماسَّةٍ وَ لا مُجورَةٍ، یحیطُ عِلْمُهُ بِما فیها وَ لا یخْلُو شَیی‌ءٌ مِنْ تَدبیرِهِ.
«همانا مکان‌ها را خداوند آفرید، او بالاتر از آن است که مکان‌ها بتوانند او را فرا گیرند، او در همه جا هست، ولی هرگز با موجودی تماس و مجاورت ندارد. او بر همه چیز احاطه علمی دارد و چیزی از قلمرو تدبیر او بیرون نمی‌باشد.»
و در تداوم مذاکرات علمی، دانشمندان یهودی در شگفت مانده و بی‌اختیار به حقّانیت گفتار حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و شایستگی او برای مقام خلافت اعتراف کردند.
امام علی علیه السلام افزود:
«اکنون اگر از کتابهای شما دلیلی بیاورم که گفتار مرا تصدیق کند، آیا به اسلام ایمان خواهید آورد؟»
گفتند: آری
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود:
«شما در یکی از کتابهای خود ندیده‌اید که روزی حضرت موسی نشسته بود، فرشته‌ای از جانب مشرق آمد و حضرت موسی پرسید: از کجا آمدی؟»
فرشته گفت: از پیش خدا.
در آن لحظه فرشته دیگری پیدا شد و گفت: من از آسمان هفتم از پیش خدا می‌آیم.
و پس از آن فرشته دیگری ظاهر شد و گفت: از زمین هفتم از نزد خدا می‌آیم.
حضرت موسی علیه السلام با شگفتی گفت:
آری، هیچ مکانی از خدا خالی نمی‌باشد و به همه جا یکسان و به هیچ مکانی نزدیک تر از مکان دیگر نیست.
یهودیان که این بیانات را شنیدند، گفتند:
«گواهی می‌دهیم که سخن حقّ همان بود که تو فرمودی و شما شایسته‌تر از کسانی هستید که به جایگاه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم دست یافته‌اند.» [1] .