مردی بود بنام ابوالدنیا دارای عمری بسیار طولانی، که در ایام ابوبکر متولد شده و در سال317 هجری وفات کرده است. او علت طول عمر خود را چنین ذکر می‌کند، گوید:
روزی با پدرم به ملاقات امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌رفتیم، وقتی به محلی نزدیک کوفه رسیدیم، تشنگی بر ما غلبه کرد، به پدرم گفتم اینجا بنشین من در بیابان بگردم شاید آبی پیدا کنم، وقتی به دنبال آب می‌گشتم به گودال آبی رسیدم، خود را در آن شستشو دادم و از آن نوشیدم تا سیرآب شدم، سپس نزد پدرم آمدم و گفتم: برخیز که خداوند ما را از گرفتاری نجات داد، چشمه آبی در نزدیکی ماست، با پدرم حرکت کردیم اما هر چه جستجو کردیم اثری از آب نبود! پدرم از شدت تشنگی جان داد، او را دفن کرده به نزد امیرالمؤمنین علیه‌السلام که قصد صفین را داشت آمدم، حضرت را بوسیدم (حضرت به این مقدار خضوع اعتراض کرد) تا آنکه گوید: از داستان من سؤال نمود، جریان را گفتم، فرمود: آن آبی که از آن نوشیدی چشمه‌ای بود که هیچکس از آن ننوشیده مگر اینکه عمر طولانی نموده است. بشارت باد تو را که عمری طولانی خواهی نمود و مرا معمر نامید.
خطیب گوید: ابوالدنیا در سال سیصد هجری وارد بغداد شد، همراه او پیرمردانی از شهر بودند، مردم از پیرمردها از حالات ابوالدنیا می‌پرسیدند.
خطیب گوید: به من خبر دادند که ابوالدنیا در سال317 هجری وفات یافته، شیخ ما در امالی نیز وفات او را همینگونه ذکر نموده است. [1] و شاید این شخص همان علی بن عثمان الاشجع باشد که معروف به ابوالدنیاست. و شیخ کراجکی در کنزالفوائد از او حدیثی را با یک واسطه از حضرت امیر علیه‌السلام نقل کرده است و در حاشیه بحار از سید نعمت الله جزائری با یک واسطه از استادی به نام شیخ محمد چرفوشی نقل می‌کند که او را در شام دیده است و او خود را معمر ابوالدنیای مغربی از صحابه حضرت امیر علیه‌السلام نامید و گوید: او وقتی صفات و علائمی را از حضرت نقل کرد یقین کردم تمام سخنان او صحیح است و او به من از جانب حضرت علی و تمام امامان علیه‌السلام اجازه روایت داد. [2] .