در جنگ اُحُد پس از بُحرانی شدن پیکار، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام از یک طرف با مشرکین می‌جنگید و از طرف دیگر فراریان را تعقیب می‌کرد و به سَرشان فریاد می‌زد که به کجا می‌روید؟
خلیفه دوم می‌گوید:
در حال فرار بودیم که علی به ما حمله کرد، در حالی که چشمان او خونین و از شمشیر او مرگ می‌بارید.
با مهربانی به او گفتم:
این رسم عرب است گاهی عقب می‌نشیند و گاهی حمله می‌کند. [1] .