آنگاه که دشمن وقت گذرانی می‌کند، و دنبال فرصت‌های مناسب است، و با انواع حیله‌ها، حالت نه جنگ و نه صلح را ادامه می‌دهد،
باید با برخورد قاطع و حساب شده، او را به مرز واقعیت ها کشاند، و ریشه های فتنه را از جای کند.
پس از بیعت عمومی مردم با امام علی‌علیه السلام، امام فوراً معاویه را عزل فرمود و دستور داد که به مرکز باز گردد،
امّا او وقت گذرانی می‌کرد، نه پاسخ مخالف می‌داد و نه اطاعت امر امام علی علیه السلام می‌کرد، که امام جریر بن عبداللَّه را به سوی او فرستاد و فرمان داد:
فَاحمِل معاویة علی الفصلِ، وَخُذهُ بالامر الجزم ثُمّ خیرهُ بَینَ حربٍ مُجْلَیةٍ اوْ سِلْمٍ مُخْزیةٍ
(معاویه را با قاطعیتِ تمام فرمان ده، و اجازه وقت گذرانی به او نده، تا جنگ آشکار، یا صلح ذّلت بار را بپذیرد.) [1] .