پس از شورش طلحه وزبیر که حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام برای سرکوبی اصحاب جمل تشریف می‌بردند، ودر منطقه ذی قار اردو زدند،
کلیب می‌گوید: خدمت امام رسیدم، امام علی‌علیه السلام را عاقل‌ترین، و هوشیارترین انسان‌ها یافتم، از من سئوالاتی راجع به بزرگان قبائل کرد ومن پاسخ دادم. فرمود:
نامه‌ای برای رئیس قبیله «بنی راسب» و «بنی قدامة» می‌نویسم آیا برای آنان می‌بری؟
گفتم: آری
سپس کسانی که همراه بودند با حضرت امیرالمؤمنین‌علیه السلام بیعت کردند، وهمه اطرافیان و یاران امام که از کثرت سجده پینه بر پیشانی داشتند به من می‌گفتند:
بیعت کن.
امام علی‌علیه السلام فرمود: رهایش کنید تا خود تصمیم بگیرد.
سپس بگونه‌ای حساب شده با من صحبت کرد که هدایت شدم و بیعت کردم. [1] .
این واقعه در خطبه 170 به شرخ زیر آمده است:
أَرَأَیتَ لَوْ أَنَّ الَّذِینَ وَرَاءَکَ بَعَثُوکَ رَائِداً تَبْتَغِی لَهُمْ مَسَاقِطَ الْغَیثِ، فَرَجَعْتَ إِلَیهِمْ وَأَخْبَرْتَهُمْ عَنِ الْکَلَاءِ وَالْمَاءِ، فَخَالَفُوا إِلَی الْمَعَاطِشِ وَالَْمجَادِبِ، مَا کُنْتَ صَانِعاً؟ قَالَ: کُنْتُ تَارِکَهُمْ وَمُخَالِفَهُمْ إِلَی الْکَلَاءِ وَالْمَاءِ. فَقَالَ - عَلَیهِ السَّلَامُ -: فَامْدُدْ إِذاً یدَکَ. فَقَالَ الرَّجُلُ: فَوَاللَّهِ مَا اسْتَطَعْتُ أَنْ أَمْتَنِعَ عِنْدَ قِیامِ الْحُجَّةِ عَلَی، فَبَایعْتُهُ عَلَیهِ السَّلَامُ. وَالرَّجُلُ یعْرَفُ بِکُلَیبٍ الجَرْمِی.
اگر آنها تو را می‌فرستادند که محل ریزش باران را بیابی، سپس به سوی آنان باز می‌گشتی واز گیاه و سبزه و آب خبر می‌دادی، اگر مخالفت می‌کردند و به سرزمینهای خشک و بی‌آب روی می‌آوردند تو چه می‌کردی؟ (گفت: آنها را رها می‌کردم و به سوی آب و گیاه می‌رفتم، امام فرمود)
پس دستت را برای بیعت کردن بگشای.
(مرد گفت: سوگند بخدا به هنگام روشن شدن حق توانایی مخالفت نداشتم و با امام‌علیه السلام بیعت کردم) [2] .