طلحه و زبیر با اینکه در صف اوّل بیعت کنندگان با حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بودند، و با آن حضرت بیعت کردند، امّا وقتی دیدند که پُست‌ها تقسیم شد، و آنها به مقاصد شخصی خود نرسیدند، دست به توطئه زدند.
روزی که شنیدند عایشه در مکّه مردم را برضدّ امام علی علیه السلام تحریک می‌کند، خدمت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام رسیدند و با نفاق و دوروئی گفتند:
اجازه بدهید تا برای سفر عمره به مکّه برویم.
و سوگندهای فراوان خوردند که در بیعت با امام علی علیه السلام وفا دارند.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام به آنها اجازه داد و رفتند.
ابن عبّاس فوراً بر امام علی علیه السلام وارد شد و گفت:
«این دو تن قصد توطئه دارند، چرا به آنها اجازه خارج شدن از مدینه را دادی؟ چرا آنها را زندانی نکردی؟»
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود:
«ابن عبّاس، من برأساس عدالت حکومت می‌کنم، چگونه افرادی را که هنوز عمل خلافی را مرتکب نشده‌اند، زندانی یا مورد آزار قرار دهم، من با اینکه از اهداف شوم آنها کاملاً آگاهی داشتم، و می‌دانستم سفر عمره بهانه است، به آنها اجازه دادم که بروند.» [1] .