امام علی علیه السلام تنها به نیازهای جسمی یتیمان بی پدر توجه نداشت بلکه به نیازهای روانی و روحی آنها نیز رسیدگی می‌کرد،
خرما و برنج و روغن به خانه یتیمان می‌برد،
و برای آنان غذاهای خوب درست می‌کرد و آنها را از گرسنگی نجات می‌داد.
و از نظر تربیتی سعی می‌کرد بادست خود لقمه در دهانشان بگذارد،
و آنها را بخنداند،
و خطاب به آنان می‌فرمود:
اگر به شما گفتند پدر شما کیست؟
بگوئید:
ما یتیم نشده‌ایم، پدرمان علی علیه السلام است.
روزی در منزل یکی از یتیمان، که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام پس از غذا دادن به چند بچّه یتیم، با روش‌های گوناگون سعی داشت آنها را بخنداند، و روی دست و زانو راه می‌رفت و با صدای تقلیدی از گوسفند بچّه‌ها را می‌خنداند،
قنبر به امام علی علیه السلام اعتراض کرد.
پاسخ فرمود:
وقتی داخل خانه شدم، یتیمان گریه می‌کردند، وحال دوست دارم وقتی که از منزل خارج می‌شوم آنها خندان باشند. [1] .
این شیوه رفتاری، اثر بسیار مهمّی در روحیّات بچه های پدر از دست داده دارد که احساس کمبود نکنند.