امّا امروز با پیدایش زنگارها در دین، کژی‌ها و نفوذ شبهه‌ها در افکار، تفسیر و تأویل دروغین در دین، با برادران مسلمان خود به جنگ خونین کشانده شدیم، پس هرگاه احساس کنیم چیزی باعث وحدت ماست و به وسیله آن با یکدیگر نزدیک می‌شویم، و شکاف‌ها را پُر و باقیمانده پیوندها را محکم می‌کنیم، به آن تمایل نشان می‌دهیم، آن را گرفته و دیگر راه را ترک می‌گوییم.
خوارج گفتند:
درست است امّا چرا در صفّین در برگ قرار دادنامه، سمت امیرالمؤمنین علیه السلام بودنت را از خود سلب کردی و آن را از صلحنامه محو نمودی؟
جائی که تو خود را امیرالمؤمنین نمی‌دانی بر ما لازم است که تو را بر خود امیر واجب الاطاعة ندانیم.
امام علی علیه السلام فرمود:
«من در این کار از پیغمبر صلی الله علیه وآله وسلم پیروی کردم.
آنگاه که در صلحنامه حدیبیه نام مبارک پیامبر خدا را اینگونه نوشتیم.
محمد رسول اللَّه.
از مشرکین، سهیل بن عمرو اعتراض کرد و گفت ما او را رسول اللَّه نمی‌شناسیم باید فقط نامش را بنویسید.
سرانجام هر چه شد آنها قبول نکردند که پیامبر محترم به ناچار کلمه رسول اللَّه را از صلح‌نامه خودش محو کرد و فرمود:
(به هر حال چه این کلمه نوشته شود و یا نوشته نشود، من پیغمبر و رسول خدا هستم.)
من نیز امیرالمؤمنین هستم چه بنویسند و یا ننویسند.» [1] .
سخن که بدینجا رسید، اکثر افراد خوارج با شنیدن استدلال مستدل و احتجاجات پی در پی امام علیه السلام آگاه شده و به لشگر امام پیوستند.