امام علی علیه السلام تلاش می‌کرد تا چونان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم زندگی کند، بخورد و بیاشامد و غذائی را که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم تناول نکرد، استفاده نمی‌کرد.
روزی فالوده‌ای برای حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام آوردند، فرمود:
چون رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم از فالوده استفاده نکرد، من هم فالوده نمی‌خورم،
و توضیح داد که:
کُلُّ شَیی‌ءٍ لَمْ یأکُلْ مِنْهُ رَسُولُ اللَّه صلی الله علیه وآله وسلم لا أُحِبُّ اَنْ آکُلَ مِنْهُ
(هر غذائی که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم آن را نخورد، دوست ندارم من از آن استفاده کنم). [1] .
این الگوی رفتاری درس ساده زیستی به مدیران جامعه می‌دهد که تلاش کنند در غذا و لباس و مسکن همانند محرومان جامعه زندگی کنند، گرچه مصداق‌های خارجی مهمّ نیست.
زیرا در آن روزگاران ممکن بود فالوده غذای سرمایه داران جامعه به حساب می‌آمد و امروز به یک غذای عمومی تبدیل شده باشد،
همواره باید پیام الگوها را شناخت و بکار گرفت، گرچه نمونه‌های خارجی ملاک نباشد.