وقتی سپاه امام علی علیه السلام به اطراف شهر بصره رسید و در آنجا توقّف کرد تا طرفداران امام علی علیه السلام از قبائل گوناگون به لشگریان امام بپیوندند، بسیاری از سران قبائل، وبزرگان کوفه و بصره با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ملاقات کردند.
روزی احنف بن قیس با خویشاوندان خود خدمت امام علی علیه السلام رسید و پس از گفتگوهای فراوان به امام گفت:
قوم و قبیله من به درستی حقیقت رانمی‌شناسند اگر بخواهم آنها رابرای کمک شما در این جنگ بکشانم دویست سوار به سوی تو خواهند آمد.
امّا اگر من و طرفداران شما به خانه باز گردیم و در جنگ شرکت نکنیم شش هزار شمشیر رااز توباز خواهم داشت.
حال چه کنم؟ دویست مرد به کمک بیاورم؟
یا شش هزار شمشیر را از تو دور سازم؟
امام علی علیه السلام فرمود:
شش هزار شمشیر را از من باز داری نیکوتر است، به خانه‌ات باز گرد. [1] .
گاهی برخی از موضع گیری‌ها، حمله‌های بی‌مورد، جذب نیروهای بی‌فایده، مشکلاتی به وجود می‌آورد که در پیروزی یا شکست نقش تعیین کننده‌ای دارد.
درست است که درصورت جذب نیروهای قبیله احنف، دویست مرد جنگی به سربازان حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می‌پیوستند، امّا سایر افراد قبیله را نمی‌شد از شرکت در نبرد باز داشت، و آنان جذب نیروهای دشمن می‌گشتند.
که با واقع بینی امام علی علیه السلام یک قبیله با هزاران مرد جنگی بی طرف باقی ماندند.