فرد انقلابی به هنگام برنامه‌ریزی برای انقلاب، باید به حد اعلا زاهد باشد. این صفت، مهارت رزمی او را بالا می‌برد، و پایداری و مقاومت او را بیشتر می‌کند و اهرمی است که وی را در انجام دادن مسئولیت‌هایش یاری می‌دهد.
یک انقلابی، باید قادر به تحمل دشوارترین شرایط مبارزه باشد. در میان انقلابیون باید روح برادری، احترام به مقررات و فضایل انسانی حاکم باشد.
همچنین باید از وظایفی که بر عهده‌ی اوست آگاهی کامل داشته باشد.
اما درباره‌ی فعالیت زیرزمینی: از این فعالیت هیچکس غیر از انقلابیون نباید بوئی ببرد. بنابر همین قاعده آنها در ظاهر و در نظر دیگران افراد پراکنده‌ای هستند، اما در واقع رابطه‌ی آنها از برادری هم عمیق‌تر است.
امام علی (ع) به مردی به نام «نوف شامی» چنین می‌گوید:
شیعتی- یانوف- الذبل الشفاه، الخمص البطون، رهبان فی اللیل، اسد فی النهار. اذا جنهم اللیل ازروا علی الاوساط، و ارتدوا علی الاطراف، و حضوا الاقدام، و افترشوا الجباه، و اذا...
«ای نوف! شیعه‌ی من لبانشان خشک و شکمهایشان (از زهد) به پشت چسبیده است. شامگاهان راهبند و به هنگام روز (در نبرد با دشمن) شیر ژیانند. شبها از جمع دور می‌شوند و گوشه می‌گیرند و پای برهنه می‌کنند و پیشانی به خاک می‌سایند. و روزها بردبارند (همه دشواریهای مبارزه را تحمل می‌کنند) و (به وظایف خویش) آگاهند، نیکرفتار و پرهیزکارند. زمین را چون فرشی گرامی می‌دارند و آب را گوارا. و قرآن شعار ایشان است.
(و در شرایط مبارزه‌ی مخفیانه) به هنگام دیدار آشنا نمی‌نمایند و در وقت غیبت ناپدید نمی‌شوند. مومنان را بزرگ می‌دارند و از گناهکاران دوری می‌جویند. از آنان بدی به کسی نمی‌رسد (زیرا به چیزی طمع نبسته‌اند)، دلهایشان (از بار رنج مردمان) غمگین، نیازهایشان (به خاطر آسان گیری) اندک است. روحشان پاک است (و به شهوتها میدان نمی‌دهند) بدنهایشان جداگانه (و به ظاهر پراکنده‌اند) اما دلهایشان یگانه است (چرا که به خاطر آرمان یگانه‌ای می‌رزمند.)
ای نوف! به خدا سوگند که شیعه‌ی من چنین کسانی هستند!» [1] .