پیکار با کسی که به هوای سلطه جوئی و لذترانی و شهوت پرستی سر جنگ دارد، ضروری است، هر چند که به مرگ و شهادت بینجامد. پایداری در برابر نیروهای شر و بدی، به خودی خود اقدام ارزنده‌ای است... صرف نظر از آنکه این نیروها پیروزمند یا شکست خورده باشند.
امام علی (ع) در پاسخ به نامه‌ی برادرش عقیل چنین می‌نویسد:
و اما ما سالت عنه من رایی فی القتلا، فان رایی قتال المحلین حتی القی الله ، لا یزیدنی کثره الناس حولی عزه، و لا تفرقهم عنی وحشه، و لا تحسبن ابن ابیک- و لو اسلمه الناس- متضرعا متخشعا، و لامقرا للضیم واهنا، و لا سلس الزمام للقائد،...
«اما در باب این که نظر مرا درباره جنگ پرسیده‌ای. من تا دم دیدار با خداوند، با کسانی که جنگ را روا می‌دانند خواهم رزمید. نه فزونی لشکریانم بر اجرم می‌افزاید، و نه از پراکندگیشان بیمی به دلم راه می‌یابد.
هرگز مپندار که پسر پدرت- هر چند مردمان رهایش کنند- به زبونی و خواری تن در دهد یا در برابر سستی و بیداد سرفرود آرد، یا زمام اراده‌ی خود به دیگری بسپارد و یا پشت خود را چاپلوسانه برای بار دیگران خم کند. بلکه چنانم که آن شعار بنی‌سلیم گوید:
اگر بپرسی که چونم، بگویم:
به دشواری روزگار، شکیب می‌ورزم.
من آن نیم که آژنگ برجبینم بنشیند.
تا دشمنم ناسزا گوید و دوست برنجد.» [1] .