مردمی که گروه گروه در مهمانی‌ها و نمایشها شرکت می‌کنند اما از خدمت زیر پرچم که رمز سربلندی امت است فرار می‌کنند، در حقیقت جمعیتی هستند که نمی‌توانند حق را- حتی به اندازه‌ای که پایمال می‌کنند- احقاق نمایند... چنان کسانی مانند کفتارهایی هستند که هنگام احساس خطر به لانه‌ی خود می‌خزند.
افتخار و سربلندی در گرد آمدن در زیر پرچمهاست نه گریختن به آسایشگاهها.
مولا علی (ع) در سرزنش افراد آسایش طلب چنین می‌فرماید:
کم اداریکم؟ کماتداری البکار العمده، و الثیاب المتداعیه، کلما حیصت من جانب تهتکت من اخر، کلما اطل علیکم منسر من مناسر اهل الشام اغلق کل رجل منکم بابه، و انجحر انجحار الضبه فی جحرها، و الضبع فی و جارها! الذلیل و الله من نصر تموه، و من رمی بکم فقدرمی بافوق ناصل. انکم و الله لکثیر فی الباحات، قلیل تحت الرایات، و انی لعالم بما یصلحکم و بقیم اودکم، و لکنی و الله لا اری اصلاحکم بافساد نفسی اضرع الله خدودکم، و اتعس جدودکم، لا تعرفون الحق کمعرفتکم الباطل، و لا تبطلون الباطل کابطالکم الحق.
«تا چند، با شما مدارا کنم؟ آن سان که با اشتران نوپای کوهان کوفته مدارا می‌کنند یا با جامه‌های ژنده‌ای که هر بار یک طرف آن بدوزند، از طرف دیگر می‌شکافد.
هر گاه دار و دسته‌ای از اهالی شام به سوی شما می‌تازند، مردان شما درهای خانه‌ها را به روی خود می‌بندند و چون سوسماری که به سوراخش می‌خزد یا کفتاری که به لانه می‌گریزد، خود را پنهان می‌کنند.
به خدا سوگند، خوار است کسی که شما یاورش باشید و آنکه به یاری شما تیراندازی کند، تیرهایش همه شکسته و بی‌اثر است. سوگند به خدا که شما در آسایشگاهها بسیارید و در میدانهای جنگ اندک، من می‌دانم چگونه شما را اصلاح کنم و کجی شما را راست گردانم، اما شایسته نیست که برای به راه آوردن شما خویشتن را تباه سازم. (زیرا باید با شما همراهی کنم و مسئولیت‌های دینی خود را کنار بگذارم، که البته، برای شما آسایش و آرامش در بر دارد، اما مرا در پیشگاه پروردگار شرمسار می‌سازد). خدا رویتان را سیاه کند و در زندگی کامتان را بر نیاورد. چه شما آن سان که باطل را می‌شناسید، با حق آشنا نیستید، و آنگونه که حق را پایمال می‌کنید، با باطل سر دشمنی ندارید.» [1] و این همه، نتیجه‌ی طبیعی پرهیز از فداکاری در راه آرمان و گریز از میدانهای کارزار به پناهگاههای امن است.