برای پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم دو شتر بزرگ آوردند. حضرت به اصحاب فرمود:
آیا در میان شما کسی هست دو رکعت نماز بخواند که در آن هیچ گونه فکر دنیا به خود راه ندهد، تا یکی از این دو شتر را به او بدهم.
این فرمایش را چند بار تکرار فرمود، کسی از اصحاب پاسخ نداد. امیرالمؤمنین علیه‌السلام به پا خواست و عرض کرد:
یا رسول‌الله! من می‌توانم آن دو رکعت نماز را بخوانم.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
بسیار خوب به جای آور!
امیرالمؤمنین علیه‌السلام مشغول نماز شد، هنگامی که سلام نماز را داد جبرئیل نازل شد، عرض کرد:
خداوند می‌فرماید یکی از شترها را به علی بده!
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
شرط من این بود که هنگام نماز اندیشه‌ای از امور دنیا را به خود راه ندهد. علی در تشهد نشسته بود فکر کرد کدام یک از شترها را بگیرد.
جبرئیل گفت:
خداوند می‌فرماید:
هدف علی این بود که کدام شتر چاقتر است او را بگیرد، بکشد و به فقرا بدهد، اندیشه‌اش برای خدا بود، نه برای خودش بود و نه برای دنیا.
آنگاه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به خاطر تشکر از علی علیه‌السلام‌هر دو شتر را به او داد.
خداوند نیز در ضمن آیه‌ای از آن حضرت قدردانی نموده، فرمود:
«ان فی ذلک لذکری لمن کان له قلب او القی السمع وهو شهید» [1] .
سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
هر کس دو رکعت نماز بخواند و در آن اندیشه‌ای از امور دنیا به خود راه ندهد، خداوند از او خشنود شده و گناهانش را می‌آمرزد. [2] .