در یکی از روزهای نبرد صفّین، دلاوری معروف از لشگر شام به نام «غرار بن أدهم» به میدان آمد و هماورد طلبید که کسی به میدان او نرفت،
چشمش به عبّاس بن ربیعه افتاد که مسئولیت یکی از جناح‌ها را برعهده داشت،
او را با نام صدا زد و به مبارزه طلبید.
عباس بدون اجازه امام علی علیه السلام خودسرانه به میدان رفت و پس از جنگ سختی غرار را مغلوب ساخت و اورا با ضربت سخت شمشیر دو نصف کرد که تحسین سربازان دوست و دشمن را برانگیخت.
وقتی به صفوف خود بازگشت، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام پرسید:
نامِ او چیست؟
گفتند: عبّاس بن ربیعه،
امام علی علیه السلام او را طلبید و مورد نکوهش قرار داد و فرمود:
ای عبّاس! مگر من به تو و عبداللَّه بن عباس دستور ندادم که جناح خود و جایگاه خود را حفظ کنید؟
چرا بدون اجازه به میدان جنگ تاختی؟
عبّاس در پاسخ امام گفت:
دشمن مرا به نام صدا زد، اگر جواب نمی‌دادم پَست می‌شدم.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود:
«نیکوتر آن بود که به فرمان امام خود عمل می‌کردی.» [1] .