هر آنکه براستی به خداوند ایمان آورده و هدفهای زندگی را آشکار می‌بیند، بی‌گمان مرگ در راه پروردگار را به جان می‌خرد... در حالی که آن که ایمان به خداوند را تنها در حد گردش زبان درک نموده لاجرم از شهادت می‌ترسد و بسان کرمی که در مرداری می‌لولد، به زندگی گذران می‌چسبد.
مولا علی (ع) از گفتگوئی که با پیامبر (ص) داشته چنین می‌گوید:
فقلت: یا رسول الله اولیس قد قلت لی یوم احد حیث استشهد من استشهد من المسلمین و حیزت عنی الشهاده، فشق ذلک علی فقلت لی «ابشر فان الشهاده من ورائک»؟ فقال لی «ان ذلک لکذالک فکیف صبرک اذا»؟ فقلت؟ یا رسول الله، لیس هذا من مواطن الصبر ولکن من مواطن البشری و الشکر.
«... آنگاه گفتم: ای فرستاده‌ی خدا، در روز جنگ «احد» هنگامی که برخی از مسلمانان به شهادت رسیدند، آیا به من نگفتی که شهادت از من دوری گرفته است ؟ پس چون آن سخن بر من گران آمد، فرمودی: شاد باش، شهادت در قفای توست.»
پس فرمود: همچنان است که می‌گویی. آنگاه شهادت را چگونه می‌پذیری؟
گفتم: ای پیامبر خدا، این مورد از موارد صبر و بردباری نیست، بلکه از قبیل بشارت و شکرگزاری است.» [1] .
بنابراین در برابر بلا و مصیبت است که باید صبر و شکیبائی به خرج داد، در حالیکه محل شهادت، که چیزی جز نعمت و برکت نیست، مقام بشارت و شکرگزاری است.