امام علی علیه السلام همواره به نماز اوّل وقت توجّه فراوان داشت و این اصل ارزشمند را از یاد نمی‌برد.
در یکی از روزهای نبرد صفین، در گرما گرم جنگ و کشتار، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به خورشید نگریست و فرمود:
وقت نماز است.
آنگاه دست از جنگ کشید، و در گوشه‌ای به نماز ایستاد،
در حالی که انواع خطرات او را تهدید می‌کرد، و تیرهای فراوانی به سوی او پَر می‌کشید،
امّا امام علی علیه السلام سرگرم نماز بود، گویا در خانه خود نماز می‌خواند.
نماز اوّل که تمام شد تیری به سوی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و سخت بر ران پایش فرو رفت، یاران حضرت با اضطراب پیرامون او را گرفتند، امّا امام علی علیه السلام با همان حالت نماز دوم را خواند. [1] .