الف- راوی گفته است:
سلمه می‌گوید:
رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم علی علیه السلام را در حالی که چشم درد داشت، خواند و آب دهان به چشمانش زد و فرمود:
این پرچم را بگیر و به میدان جنگ برو تا پروردگار فتح و ظفر را به ما بدهد.
سوگند به پرورگار، امام علی علیه السلام نعره‌کشان و شتابان با پرچم اسلام روان شد و ما پشت سر او بودیم و او را دنبال می‌کردیم تا اینکه او پرچم را در صخره‌های قلعه فرو بُرد.
پس یک فرد یهودی او را بالای قلعه دید و گفت:
تو کیستی؟
فرمود:
«من علی بن ابیطالب هستم.»
راوی گفته است:
یهودی در این هنگام می‌گوید:
شما بر ما و بر آنچه که بر موسی نازل شده است برتری یافتید.
پس علی علیه السلام برنگشت تا اینکه خداوند به دست او فتح و پیروزی داد.
ب- ابن اسحاق از ابی رافع، غلام رسول اللَّه صلی الله علیه وآله وسلم نقل کرده است که گفت:
در آن هنگام که رسول اللَّه صلی الله علیه وآله وسلم علی بن ابیطالب علیه السلام را با پرچم خویش به سوی خیبر روانه کرد ما با او بودیم.
هنگامی که علی علیه السلام به قلعه نزدیک شد، اهل قلعه بیرون آمدند،
علی علیه السلام با آنها به جنگ پرداخت.
مردی از یهود او را ضربه زد و سپرش را از دستش به زمین انداخت.
علی علیه السلام دری را که بر قلعه بود، گرفت و آن را سپر خود قرار داد و پیوسته دَر به دست او بود و او می‌جنگید تا اینکه پروردگار فتح را بر او عنایت فرمود.
آنگاه که علی علیه السلام از جنگ فراغت یافت، دَرِ قلعه را به زمین انداخت.
من با هفت تن دیگر هرچه کوشیدیم آن دَرِ بزرگ را تکان دهیم نتوانستم.
ج- ابن اسحاق از سَلَمَة بن عمرو بن اکوع روایت کرد که:
رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم خلیفه اوّل را با پرچمش به یکی از دژهای خیبر فرستاد تا بجنگد.
خلیفه اوّل فرار کرد و پیروزی به دست نیاورد.
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم فردا خلیفه دوّم را فرستاد، که او هم سرانجام فرار کرد و پیروزی میسّر نشد.
آنگاه رسول اللَّه صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:
لَاُعْطِینَّ الرَّایةَ غَداً رَجُلاً یحِبُّ اللَّهُ و رسُولَهُ، یفْتَحُ عَلَی یدَیهِ لَیسَ بِفَرّارٍ
(فردا پرچم را به دست مردی خواهم داد که خدا و رسولش را دوست دارد، که خدا پیروزی را با دستان او به مسلمانان اهدا می‌کند، و او هرگز اهل فرار نیست).
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نسبت به پیروزی خود در فتح خیبر فرمود:
و اللّهِ ما اقْتَلَعْتُ بابَ خَیبَرٍ بِقُوَّةٍ جَسَدانِیةٍ وَ لا بِحَرَکَةٍ غَذائیةٍ، لکِنّی أذیدْتُ بِقُوَّةٍ مَلَکُوتِیةٍ.
وَ أنَا مِنْ أحْمَدَ، کَالصَّنوِ.
واللَّهِ لَوْ تَظاهَرَتِ الْعَرَبُ عَلَی قِتالی ما بالَیتُ، وَ لَوْ أمْکَنَتْنی مِنْ رِقابِها ما بَغَیتُ:
«وَ سَیعْلَمُ الَّذینَ ظَلَمُوا أی‌مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ».
«سوگند به پروردگار، دَرِ خیبر را به نیروی جسمانی از جای نکندم و به حرکت غذایی هم از جای نکندم.
بلکه به نیروی ملکوتی مؤید شدم. و من از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم مانند دو ریشه خُرما از یک ریشه‌ایم.
سوگند به پروردگار اگر عرب یکدیگر را برای نبرد با من یاری کنند، من هراسی به دل راه نمی‌دهم و اگر هم مرا به گردن‌های خود مسلّط کنند من ستم ننمایم و به زودی خواهند دانست آنان که ستم کردند که به کدام جای بازگشت، باز می‌گردند.» [1] .