دو زن نزد امام علی علیه السلام آمدند و ادّعای فقر و تهیدستی کردند.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
بر ما واجب است به شما کمک کنیم.
آنگاه دستور خرید پیراهن و طعام برای آنان داد.
یکی از زن‌ها اعتراض کرد و گفت:
من عرب هستم و دیگری غیر عرب،
چگونه است که با ما یکسان برخورد می‌شود؟
امام علی علیه السلام فرمود:
من قرآن را خوانده و در آن خوب نگریستم، امّا برای فرزندان اسماعیل برتری بر فرزندان اسحاق، حتّی به اندازه بال پشّه‌ای ندیدم. [1] .
یعنی آنقدر روحِ «نژاد پرستی» رواج یافت که زن فقیر عرب در گرفتن کمک‌های مردمی دارای روح نژادگرائی بود.