ابن ابی‌الحدید یکی از علمای بزرگ اهل تسنن است که در سال 655 هجری قمری از دنیا رفت او در شأن آقا حضرت علی(ع)قصیده‌ای سروده که به قصیده عینیه معروف می‌باشد. یکی از اشعار آن قصیده این است.
اَقولْ فیکَ سُمَیدِعٌ کَلاّ وَلا
حاشا لِمِثْلِکَ اَنْ یقالُ سَمَیدِعٌ
ای علی(ع) آیا درباره شما می‌توان گلواژه بزرگوار به کار برد؟! هرگز، زیرا که این واژه را توان و قدرت آن نیست که بازگو کننده عظمت مقام تو باشد.
وقتی خبر شهادت علی(ع)به دشمن سرسخت آنحضرت، معاویه رسید گفت:
قُلْلِلاَ رانِبِ تَرْعی اَینَما سَرِحَتْ
وَلِلْظَّباء بِلاخَوْفٍ وَلاوَجَلٍ
اینک به خرگوشها و آهوان بگو هر گونه که می‌خواهی بدون ترس و بیم بچرند. یعنی: شیر از دنیا رفته سربازان ترسوی من راحت باشند.
منبع جود و سخا ولی داور علی(ع)
مظهر لطف خدا، شافع محشر علی(ع)
جهان منور شده ز نور روی علی(ع)
ز پرتو نور او شمس و قمر منجلی
مقام خود از بر خالق یکتا گرفت
تهنیت از بهروی ز حی داور علی(ع)
نام شریفش علی(ع) ز نام پروردگار
علم و کمال و ادب همه برای علی(ع)
حامی و یار نبی ستوده کردگار
خدیو ملک بقا صاحب منبر علی(ع)
منبع : کرامات العلویه، علی(ع) میر خلف زاده، نشر مهدی یار