روزی امیرالمؤمنین علیه السلام دید زنی مشک آبی به دوش گرفته و به سختی آن را به سوی خانه می‌برد.
آن حضرت مشک آب را از او گرفت و به محلّی که زن می‌خواست، بُرد،
آنگاه از حال زن پرسید.
زن گفت:
علی بن ابیطالب علیه السلام شوهر مرا به بعضی از مرزهای نظامی‌فرستاد که در آنجا کشته شد و چند طفل یتیم برای من گذاشت و احتیاج مرا وادار کرده است تا برای مردم خدمت کنم که خود و اطفالم را تأمین نمایم.
امام علی علیه السلام از آنجا بازگشت.
شب را با ناراحتی به روز آورد، سپس زنبیلی که در آن طعام بود برداشت و قصد خانه زن کرد.
بعضی از یارانش گفتند:
بگذارید ما ببریم.
فرمود:
کیست که بار مرا در قیامت بردارد؟
چون به دَرِ خانه زن رسید،
زن پرسید:
کیستی؟
فرمود:
همان بنده خدا هستم که دیروز مَشک آب را برای تو آوردم، در را باز کن، برای بچّه‌هایت طعام آورده‌ام.
زن گفت:
خدا از تو راضی باشد و میان من و علی بن ابیطالب حکم کند،
سپس در را باز کرد.
امام علی علیه السلام داخل شد،
فرمود:
من کسب ثواب را دوست دارم، می‌خواهی تو خمیر کن و نان بپز و من بچّه‌ها را آرام کنم و یا من خمیر کنم و تو آنها را آرام کنی؟
زن گفت:
من به نان پختن آگاهترم،
و شروع به خمیر گرفتن کرد.
امام علی علیه السلام گوشت را آماده کرد و لقمه لقمه به دهان اطفال می‌گذاشت و به هر یک می‌فرمود:
«علی را حلال کن، در حقّ شما کوتاهی شده است.»
چون خمیر آماده شد، زن گفت:
بنده خدا تنور را آتش کن.
امام علی علیه السلام تنور را آتش کرد،
وقتی حرارت شعله به چهره آن حضرت رسید، فرمود:
بچش حرارت آتش را، این سزای کسی است که از زنان بیوه و اطفال یتیم بی‌خبر باشد.
در این میان زنی از زنان همسایه داخل خانه شد،
او امیرالمؤمنین علیه السلام را می‌شناخت، فوراً به زن صاحب خانه گفت:
وای بر تو این کیست که برای تو تنور را آتش می‌کند؟
زن جواب داد:
مردی است که به اطفال من رحم کرده است.
زن همسایه گفت:
وای بر تو این بزرگ، امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام است.
آن زن چون امام علی علیه السلام را شناخت، پیش دوید و گفت:
واحَیائی مِنْکَ یا اَمیرَالْمُؤمنین
«ای امیرمؤمنان از شرمندگی آتش گرفتم، مرا ببخشید».
امام علی علیه السلام فرمود:
بَل واحَیائی مِنْکِ یا اَمَةَ اللَّهِ فیما قَصُرْتُ فی حَقِّکِ
«بلکه من از تو شرمنده‌ام، ای کنیز خدا، در حقّ تو کوتاهی شده است.» [1] .