حدیث سَدُّ الْأبْواب
وقتی که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم مسجد مدینه را ساخت، خانه‌هائی در کنار آن بنا نهاد که زنان خویش را در آن مسکن داد، برای علی بن ابیطالب علیه السلام نیز منزلی در کنار منزل خود ساخت.
یاران آن حضرت نیز هر یک حُجره‌ای در اطراف مسجد ساخته و ساکن شدند که درهای همه آن منازل به مسجد باز می‌شد و آنها به خانه‌های خویش از درون مسجد رفت و آمد می‌کردند.
تا آنکه وحی الهی نازل شد که بجز دَرِ منزل رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم و دَرِ منزل علی‌بن‌ابیطالب باید همه درها بسته شود.
به دنبال این فرمان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:
سَدُّوا هذِهِ الْاَبْوابَ اِلاَّ بابَ عَلِی
«همه این درها را ببندید، مگر دَرِ خانه علی بن ابیطالب را».
مردم در این باره به گفتگو برخاستند.
حضرت رسول اللَّه صلی الله علیه وآله وسلم در میان مردم بپاخاست، و بعد از حمد و ثنای خداوند فرمود:
من از طرف خدا به گرفتن و بستن درها بجز دَرِ خانه علی بن ابیطالب مأمور شده‌ام و شما پشت سَر من گفتگو کرده‌اید، من از پیش خود نه دَربی را بسته‌ام و نه باز کرده‌ام، لیکن به چنین کاری مأمور شدم و اطاعت کردم. [1] .
عَن ابنِ عبّاس قالَ: لَمّا سَدَّ رَسُولُ اللَّه صلی الله علیه وآله وسلم الاَبوابَ الشّارعَةِ اِلَی الْمَسجِدِ اِلاَّ بابَ عَلِی علیه السلام ضَجَّ اَصْحابُهُ مِن ذلِکَ فَقالُوا یا رَسُولَ اللَّه لِمَ سَدَدْتَ اَبْوابَنا وَ تَرَکْتَ بَابَ هذَا الغُلامِ!
فَقالَ صلی الله علیه وآله وسلم: اِنَّ اللَّه تَبارَکَ وَ تَعالی اَمَرَنی بِسَدِّ اَبوابِکُمْ وَتَرْکِ بَابَ عَلِی...
از ابن عباس نقل شد که پس از بیانات رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم همه درها گرفته و بسته شد، بجز دَری که امیرالمؤمنین علیه السلام به مسجد داشت.
در زمان بنی امیه که مسجد النّبی را وسعت دادند همه آن حجره‌ها جزو مسجد گردید.