وقتی رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم تصمیم به فتح مکّه گرفت، شخصی به نام «حاطب بن ابی بلتعه» ماجرای لشگر اسلام را به قریش مکّه نوشت، و زنی از قبیله «فرینه» آن را در گیسوان خود پنهان کرد و راهی مکّه شد.
رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم به وسیله وحی با خبر شد و مشخّصات آن زن را به امام علی علیه السلام داد.
امام در محلّی به نام «حلیفه» آن زن جاسوس را پیدا کرد.
هر چه تلاش کردند، تهدید نمودند، زن اعتراف نکرد.
امام علی علیه السلام با تهدید جدّی و برخورد قاطع فرمود:
پیامبر خدا دروغ نمی‌گوید، ای زن، نامه را تحویل بده و الاّ خود تو را جستجو خواهم کرد.
در اینجا زن تسلیم شد و نامه را از درون گیسوان خود درآورد و تحویل داد. [1] .
اگر در این مأموریت، ایمان و برخورد قاطع وجود نمی‌داشت، تؤطئه یک جاسوس کشف نمی‌شد و یا اگر به
سخنان و سوگندهای آن زن جاسوس اعتماد می‌کردند، موفّق نمی‌شدند.