وقتی سران جَمَل، بصره را محاصره کردند،
فرماندارِ امام‌علیه السلام، عثمان بن حُنیف را دستگیر نموده، موهای ریش و سر او را کندند و پس از زجر و کتک زدن‌های فراوان، او را به حالِ خود گذاشتند.
فرماندار امام به سوی مدینه حرکت کرد که در سرزمین «ربذه» به اردوگاه امام رسید.
پس از سلام خطاب به امام گفت:
با ریش از خدمت شما به فرمانداری بصره رفتم، در حالی که بدون ریش بازگشتم.
امام وقتی عثمان حنیف را با سر و صورت خونین مشاهده فرمود از او قدردانی کرده، و فرمود:
اَصَبْتَ أَجْراً وَ خَیرَاً
«تو به پاداش عمل خود و نیکی‌های آن رسیده‌ای» [1] .