در میان خلفای سه گانه راشدین، عمر بن خطاب منصف‌تر، و یا به عبارتی کم غش‌تر از ابوبکر و عثمان بود، و لذا با عبارات گوناگون، و در موارد مختلف، به اعلمیت و ارجحیت امیرالمؤمنین علیه‌السلام اعتراف نموده، و از محضر آن حضرت کسب فیض نموده است.
ما در این بخش از بحث خود، به چند نمونه از اعترافات خلیفه ثانی اشاره می‌کنیم:
«قال عمر بن خطاب:
«لو لا علی لهلک عمر» [1] و «لا بقیت لمعضلة لیس لها ابوالحسن علیه‌السلام» [2] و «لا یفتین احد فی المسجد و علی حاضر» [3] و «اقضا کم علی» [4] و «لا ابقانی الله بارض لست فیها یا اباالحسن!» [5] و «لا ابقانی الله بعدک یا علی» [6] و «أللهم لا تنزل بی‌شدیدة الا و ابوالحسن الی جنبی» [7] .
در این فرازها- به ترتیب شماره آنها- عمر می‌گوید:
اگر علی نبود عمر هلاک می‌گردید!!
من در هیچ مشکلی نباشم مگر این که علی حضور داشته باشد.
هیچکس حق ندارد با حضور علی علیه‌السلام در مسجد فتوی دهد.
در قضاوت علی از همه داناتر است.
یا علی! خدا مرا بعد از تو نگه ندارد.
خداوندا! برای من مشکلی نرسان، مگر این که علی در کنارم باشد.
اینها نمونه‌های بسیار معدودی از اعترافات عمر است به منزلت علمی و فضایل آن حضرت، که به طور صریح برتری آن بزرگوار را بر دیگران نشان می‌دهد. [8] .