روزی ابوهریره (آن منافق دنیاپرست که جعل حدیث می‌کرد تا رضایت خلفاء و معاویه را جلب کند)، خدمت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام رسید، و با الفاظی اهانت آمیز به امام علی علیه السلام جسارت کرد،
امّا حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام سکوت کرد و پاسخی نداد.
امّا روزِ دیگر دوباره خدمت امام علی علیه السلام رسید و تقاضای کمک کرد.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیازهای او را داد.
یکی از یاران امام علی علیه السلام اعتراض کرد، و گفت:
یا امیرالمؤمنین علیه السلام این مرد منافق است و دیروز به شما اهانت کرد، چرا به او اموالی می‌بخشی؟
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
اِنّی لَأَسَتَحْیی أنْ یغْلِبَ جَهْلُهُ عِلْمی، وَ ذَنْبُهُ عَفْوی، وَ مَسْألَتُهُ جُودی
(من از خدا شرم می‌کنم که نادانی او بر علم عفو من، و درخواست او بر کرم من غلبه کند.) [1] .