پس از شکست مردم بصره، عایشه را در منزل بزرگِ قبیله، عبداللَّه بن خلف خزاعی، که در جنگ جمل کشته شده بود جای دادند.
عبداللَّه در زمان خلیفه دوّم کاتب دیوان بصره بود،
زن او صفیه، دختر حارث بن طلحه بود.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پس از ورود به بصره دو رکعت نماز در مسجد جامع بصره خواند و سپس به سوی خانه عبداللَّه، جایگاه عایشه رفت.
وقتی امام علی علیه السلام وارد خانه می‌شد، صفیه زن عبداللّه با گریه و زاری به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام اهانت‌ها کرد.
امّا امام علی علیه السلام چیزی نفرمود، و به اطاق عایشه رفته، اهانت‌های صفیه را به عایشه گوشزد فرمود،
و آنگاه که از خانه خارج می‌شد، باز صفیه به حضرت اهانت کرد، بگونه‌ای که یاران حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام تحمّل خود را از دست دادند، و آن زن را تهدید کردند، که امام علی علیه السلام فرمود:
(هرگز تعرّض به زنان خیری برای ما نخواهد داشت.) [1] .