امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
پدرم حضرت سجّاد علیه السلام شب و روز در نماز و عبادت و گریه و مناجات بود تا آنجا که صورتش از شب زنده داری زرد، و چشم‌هایش از شدّت گریه سرخ شد،
و بر پیشانی حضرت از سجده‌های طولانی پینه بسته بود، و پاهای پدرم را دیدم که وَرَم کرده است،
نتوانستم تحمّل کنم، دلم سوخت و گریه کردم.
پدرم صدای گریه مرا شنید و فرمود:
«پسرم یکی از جزوه های عبادت علی بن ابیطالب علیه السلام را بیاور.»
وقتی آن کتاب را آوردم، مقداری از آن را خواند و فرمود:
مَنْ یَقْوَی عَلی عِبادَةِ عَلِیِّ بنِ ابیطالب علیه السلام
(چه کسی قدرت دارد که مانند علی علیه السلام عبادت کند؟) [1] .