برخی از بزدلان با توسل به فلسفه بافیهای پوچ و نظریات بی‌پایه و سترون از برداشتن سلاح خودداری می‌کنند و از میدان کارزار می‌گریزند.
بعضی از آنها وقتی فعالیت دشمن را می‌بینند، رخوت خود را این چنین توجیه می‌کنند که: «باطل با از زبان افتادن نابود می‌شود، بنابراین درباره‌ی او سکوت کنید و نامی از او نبرید. خود محو و نابود خواهد شد!»
و گروهی از آنان پیروزیهای دشمن را که می‌بینند، فرار خود را این چنین توجیه می‌کنند که: «حق چیره می‌گردد و باطل از بین می‌رود» و «زمان، خود، کار دشمن را خواهد ساخت».
و برخی دیگر انتظار دارند که خداوند به جای آنها با دشمن روبرو شود، مثل آن بی‌خبرانی که به پیامبرشان گفتند: «تو با خدای خود به جنگ آنها برو، ما همین جا نشسته‌ایم! سوره‌ی مائده، آیه‌ی 24»
مردم کمابیش چنین گرایشهائی دارند.
اما موضوع از نظر امام (ع) چیز دیگری است.
هنگامی که طلحه و زبیر علیه امام به گردآوری نیرو دست زدند، امام با شدت و جدیت بیشتری به تدارک نیرو پرداخت و فرمود:
و الله لا اکون کالضبع تنام علی طول اللدم، حتی یصل الیها طالبها و یختلها راصدها، و لکنی اضرب بالمقبل الی الحق، المدبر عنه، و بالسامع المطیع، العاصی المریب ابدا حتی یاتی علی یومی، فوالله مازلت مدفوعا عن حقی، مستاترا علی، منذ قبض الله نبیه- صلی الله علیه و آله- حتی یوم الناس هذا.
«به خدا سوگند... من چون کفتار نیستم که شکارچی برای اغفال او با نواخت یکسان، چوب بر زمین کوبد، تا او به خواب رود، و صیاد نیرنگباز به دامش اندازد.
بلکه من تا روزی که جان در بدن دارم، به همدستی یاوران حق، بر حق ستیزان می‌تازم و به یاری پیروان حق، سرکشان بدآئین را درهم می‌کوبم... و به خدا سوگند از آن زمان که خداوند پیامبرش را به نزد خویش برد تا امروز پیوسته حق مرا پایمال کرده‌اند و دیگران را بر من برتری داده‌اند.» [1] .