در اینجا حضرت از من خواست که وی را با دخترش تنها بگذارم. من بیرون رفتم و آن دو با هم خلوت کردند.
رسول خدا(ص) ضمن احوال پرسی از دخترش نظرش را راجع به شوهرش جویا شد.
فاطمه در پاسخ گفت: البته که او بهترین شوی است. اما زنانی از قریش به دیدنم آمدند و حرفهایی زدند. به من گفتند:
چرا رسول خدا(ص) تو را به مردی که از مال دنیا بی بهره است تزویج نمود؟!حضرت فرمود: دخترم! چنین نیست، نه پدرت و نه شوهرت هیچ یک فقیر نیستند، گنجینه‌های طلا و نقره زمین بر من عرضه شد و من نخواستم.
دخترم! اگر آنچه که پدرت می‌دانست تو نیز از آن آگاه بودی، دنیا و زینتهای آن در چشمانت زشت می‌نمود.
به خدا قسم در خیر خواهی برای تو کوتاهی نکردم. تو را به همسری کسی دادم که اسلامش از همه پیشتر و علمش از همه بیشتر و حلمش از همگان بزرگتر است.دخترم! خدای متعال از جمیع اهل زمین، دو کس را برگزیده است که یکی پدر تو و دیگری شوی تو است.
دخترم! شوهر تو نیکو شوهری است مبادا بر او عصیان کنی.
سپس رسول خدا(ص) مرا صدا زد و به داخل فرا خواند. آنگاه فرمود:
علی! با همسرت مهربان باش، و بر او سخت نگیر و با وی مدارا کن، چه اینکه فاطمه پاره تن من است. آنچه او را برنجاند، مرا نیز برنجاند، و هر چه او را شاد کند مرا نیز شادمان سازد. شما را به خدا می‌سپارم و او را به پشتیبانی شما می‌خوانم.
به خدا قسم تا فاطمه زنده بود، هرگز او را به خشم نیاوردم و هرگز چیزی که بر خلاف میل او بود مرتکب نشدم. فاطمه نیز چنین بود؛ هرگز مرا به خشم نیاورد و از فرمانم رخ نتافت، چون به او مین نگریستم دلم آرام می‌گرفت زنگار حزن و اندوه از سینه ام زدوده می‌گشت....
قال علی (ع): و امرنی بالخروج من البیت و خلا بابنته و قال: کیف انت یا بنیه؟ و کیف رایت زوجک؟ قالت له: یا ابه، خیر زوج الا انه دخل علی نسا من قریش و قلن لی: زوجک رسول الله (ص) من فقیر لامال له! فقال لها:
یا بنیه! ما ابوک بفقیر و لقد عرضت علی خزائن الارض من الذهب و الفضه فاخترت ما عند ربی عزوجل یا بنیه! لو تعلمین ما علم ابوک لسمجت الدنیا فی عینیک و الله یا بنیه! ما الوتک نصحا ان زوجتک اقدمهم اسلاما و اکثرهم علما و اعظمهم حلما، یا بنیه! ان اللاه عزوجل اطلع الی الارض اطلاعه فاختار مناهلها رجلین فجعل احدهما اباک و الاخر بعلک، یا بنیه! نعم الزوج زوجک لاتعصی له امرا.
ثم صاح بی رسول الله (ص) یا علی! فقلت: لبیک یا رسول الله (ص)! قال: ادخل بیتک و الطف بزوجتک و ارفق بها فان فاطمه بضعه منی، یولمنی ما یولمها و یسرنی ما یسرها، استودعکما الله و استخلفه علیکما.
فو الله ما اغضبتها و لا اکرهتها علی امر حتی قبضها الله عزوجل و لا اعضبنی و لا عصت لی امرا و لقد کنت انظر الیها فتنکشف عنی الهموم و الاحزان.... [1] .