خبر قرارش داده باشيم مانند:

الحمد اللّه هل الحمد ( حمد سزاوار خداوندى است كه شايسته حمد مى‌باشد.

تقدير آن: « هو هل الحمد» مى‌باشد.

2- در موردى كه خبر اسم مخصوص بمدح و ذمّ باشد مانند: نعم الرجل زيد و بئس الرجل عمرو.

تقدير ايندو مثال: « نعم الرجل هو زيد» و « بئس الرجل هو عمرو» مى‌باشد.

3- در جائيكه خبر مصدرى باشد كه بدل از لفظ فعل آمده باشد مانند: صبر جميل تقدير آن: « صبرى صبر جميل» مى‌باشد.

ج: اصل در مبتداءاينستكه معرفه بوده و نكره نباشد ولى در موردى كه اخبار از نكره مفيد باشد مبتداء را نكره مى‌آورند و مفيد بودن اخبار از نكره منحصر در ده مورد است باين شرح:

1- آنكه مبتداء نكره موصوف باشد چه در لفظ مانند: و اجل مسمّى عنده.

شاهد در « اجل » است كه نكره بوده و مبتداء قرار گرفته و « مسمّى » صفت آن است كه لفظا ذكر گرديده.

و چه در معنا نظير: رجيل عندنا.

در اينمثال « رجيل » نكره بوده و مبتداء قرار گرفته و صفت آن « صغير » است كه در لفظ نيامده بلكه از معناى آن استفاده ميشود.

2- آنكه مبتداء نكره عامل در مابعدش باشد مانند: و افضل منك جائنى.

شاهد در « افضل » است كه مبتداء نكره بوده و چون در « منك » عمل نموده مفيد فائده است.

3- آنكه بمبتداء نكره اسم نكره‌اى عظف شده باشد كه آن مفيد فائده محسوب گردد نظير: طاعة و قول معروف.

شاهد در « طاعة » است كه مبتداء و نكره بوده و چون نكره موصوفه يعنى « قول معروف» كه مفيد فائده است بآن عطف شده ميتوان آنرا مبتداء قرار داد.