طبيعى تراوش فيض آ هستند و مشهور است كه اوّلين كسى كه اين معنا را قائل‌

شد افلاطون حكيم يونانى بود.

از كلام صاحب اسفار چ نين استفاده مى‌شود كه قبل از افلاطون استاد وى‌

سقراط نيز به آن معتقد بوده است.

قوله: او تسمية باسم لازمها الانتزاعى: يعنى اطلاق عوارض بر مثل نوريّه يا از

باب رعايت اصطلاح خصم و مشاكله لفظى در تعبير است و يا باعتبار لازمه انتزاعى‌

اين مثل مى‌باشد چ ه آنكه معناى مصدرى علم كه مفهومى است انتزاعى و لازمه‌

مثل از اعراض محسوب مى‌شود.

متن: « 272 »

تجزيه و تركيب‌

بالرّضا: جارّ و مجرور، متعلّق به « فطر » و همچنين است « بالتّجلّى » .

اذ: ظرفيّه، متعلّق به « فطر » .

يستعمل: فعل و فاعلش « النّفس » و « القوى » مفعول آنست.

تنشى: فعل و فاعل و فاعلش ضمير راجع به « نفس » و مفعولش « الصّور »

است معطوف به « يستعمل » بحذف عاطف.

ترجمه: نفس انسانى نسبت بصور جزئيّه‌اى كه انشاء و ايجاد مى‌كند فاعل بالرّضاء

يا فاعل بالتّجلّى است چ نان چ ه نسبت بقواى جزئيّه نيز همينطور است.

شرح عربى:

غرر

فى انّ جميع اصناف‌

الفاعل الثّمانية متحقّقة

فى النّفس الانسانيّة

و بالرّضا او بالتّجلّى اذ، توقيتيّة، فطر، امّا مبنى للفاعل او للمفعول،