انتهى.

فالكتابة ضروريّة للانسان في حال تصميم عزمها و امّا بالنّسبة الى نفس‌

الطّبيعة الانسانيّة فمعلوم ان لا ضرورة ذاتيّة لا ستوائها بالنّسبة الى‌

الكتابة و اللّا كتابة و لا ضرورة و صفيّة و لا وقتيّة اذ لم يؤخذ في جانب‌

الموضوع وصف عنوانىّ و لا وقت مشروط بهما الكتابة.

ترجمه: و گ اهى از امكان، امكان اخصّ اراده ميشود.

و معناى امكان اخصّ عبارتست از سلب ضرورت ذاتى و وصفى و وقتى.

شيخ الرئيس در منطق اشارات فرموده:

گ اهى ممكن گ فته ميشود و از آن معناى سوّمى فهميده ميشود، پ س گ ويا

اين معنا از دو معناى ديگر (امكان عامّ و امكان خاصّ) اخصّ مى‌باشد زيرا معناى‌

آن عبارتست از اينكه حكم ضرورتى ندارد ذاتا و نه بحسب وقت مانند كسوف و نه‌

در حالى از حالات همچون تغيّر براى متحرّك بلكه مانند كتابت براى انسان است.

تمام شد كلام شيخ در اشارات.

پ س كتابت براى انسان در حاليكه تصميم و عزم بر آن دارد ضرورت دارد و

امّا نسبت به نفس طبيعت انسانى واضح و معلوم است كه ضرورت ذاتى ندارد زيرا

طبيعت مزبور نسبت به كتابت و لا كتابت مساوى است و نيز ضرورت وصفى و

وقتى براى آن ندارد چ ه آنكه در جانب موضوع بعنوان وصف عنوانى ملاحظه نشده و

نيز وقت و شرطى در نظر گ رفته نشده كه كتابت مشروطه بآندو باشد.

شرح فارسى:

توضيح‌

امكان اخصّ و معناى آن‌

معناى دوّم امكان، امكان اخصّ است و آن در اصطلاح حكماء عبارتست‌

از سلب ضرورات ثلاثه: