ديگرى در آن مكان با وى نباشد.

2- غير حقيقى: و آن عبارت است از بودن چ يزى در مكانى اوسع و بزرگتر

از خود.

قطب الدّين در درّة التّاج گ ويد:

حقيقى از او بودن شيئ است در مكان خاصّ او كه ممكن نباشد كه با او

در آن غير او باشد، و غير حقيقى از او چ ون بودن شيئ در سوق.

3- مطلق: عبارت است از بودن در مكانى بدون تقيّد بموضع مخصوص.

4- خاصّ: عبارت است از بودن در مكان معيّنى هم چ ون بودن طيور در

هوا.

5- شخصى: عبارت است از بودن در مكانى كه با اشاره مشخّص شده‌

باشد.

« متى »

« متى » : عبارتست از بودن چ يزى در زمان يا حدّ و طرف زمان.

بعضى در تعريف آن گ فته‌اند:

« متى » : عبارتست از نسبت چ يزى به زمان.

و چ نان چ ه در تعريف اوّل اشاره شده بودن در زمان دو فرد دارد:

1- بودن در نفس زمان مانند واقع شدن نماز پ سين در عصر.

2- بودن در حدّ و انتهاء زمان مانند واقع شدن نما مزبور در آخرين لحظه‌

عصر كه بعدش غروب است و از آن و امثالش به وصولات تعبير كنند و مجرّد وقوع‌

شيئ در طرف باعث نمى‌شود اين نحو از بودن و وقوع از تحت اين مقوله خارج شود و

شاهد اين مدّعا آن است كه در مقام استفهام همانطورى كه در قسم اوّل با كلمه‌

( متى) سؤال واقع مى‌شود در قسم دوّم نيز چ نين است و نيز بودن در نفس زمان دو

فرد دارد:

1- بودن بنحو انطباق يعنى ابتداء مظروف با ابتداء ظرف و انتهائش با